سه تار رفته رفته در طول تاریخ دچار تغییراتی در شکل ظاهری و پرده بندیش شده و به صورت سه تار امروزی دراومده. در ادامه به خصوصیات این ساز اصیل رو با هم میبینیم:
به نسبت بقیه سازها ، دارای حجم صوتی کم، ولی در عین حال لطیف، نافذ، ظریف و دلنشینه.
بین سازهای مضرابی در موسیقی دستگاهی ایران، تنها سازیه که مضراب مجزا نداره و با ناخن انگشت سبابه نواخته میشه. در نتیجه احساس مخصوصی به نوازنده دست میده و صمیمیت بیشتری بین اون و سازش برقرار میشه.
کوچکی جثه ، وزن کم و بغل گرفتن ساز موقع نوازندگی، در برقراری ارتباط معنوی بین ساز و نوازنده خیلی موثره .
کم بودن حجم صوت این ساز عاملی شده تا کمتر چهرهی عمومی پیدا کنه و از طرفی موقعیت خاص خودش رو در خلوت نوازنده و شنونده تحکیم ببخشه.
چون مضراب سه تار در حالت معمولی به چند سیم برخورد میکنه، امکان ایجاد کوکهای متنوع و چند صدا روی این ساز وجود داره (مثل شیوههای جدیدی که استاد احمد عبادی در کوک سه تار ایجاد کرد و شامل هفتاد کوک بود)
به علت محدودیت تعداد سیم، عدم وجود عوامل تغییر دهنده صدا، مثل هم کوکی سیم ها، نداشتن پوست ( برخلاف ) تار و … صدای این ساز خالص و نافذه و از طرفی کمتر دچار تغییر کوک موقع نواختن میشه.
سه تار از معدود سازهاییه که همنوازی اون ( گروه نوازی سه تار ) از زیبایی خاصی بر خورداره.