سازهای غیرایرانی

لن در واقع از یک زبان قدیمی‌تر اقتباس شده است. از کلمه ویتولای لاتینی که خود از کلمه لاتینی قدیمی تر ویتولار آمده است. این کلمه دوم به معنی شادی و آواز شادمانه است و گویا با خدای رومی شادی و شادکامی در در جهان باستان در ارتباط بوده است. کلمه ویتولا در زمانی که زبان لاتین اقتدار خود را از دست داد و زبان های محلی اروپایی رفته رفته نیرو گرفتند، سر از زبان فرانسوی درآورد. در فرانسه قدیم آن را نخست ویله و در قرون وسطی ویول گفتند. این لغت در قرن شانزدهم به همه اعضای خانواده ویول، مشترکا اطلاق می شد. در نهایت این واژه به ویولن تبدیل شده و به سازی که امروزه می شناسیم اختصاص یافت. گویا قدمت خود ساز به قرن نهم میلادی می رسد. اما نام ویولن از خود ساز جوان تر است.